ඇත්තටම මං ෆොටෝ ගන්න එකෙක්ද..?

කැමරාවක් එල්ලගෙන ඒකටම හරියන නමක් දාගෙන බ්ලොග් එකක් ලියන නිසා සමහරු හිතන්න ඇති මං ෆොටෝ ගැහිල්ල ගැන ලියන්න හදනවා කියලා. තව සමහරු හිතනවා ඇති මූ වෘත්තීය ඡායාරූප ශිල්පියෙක් වෙන්න ඇති ඒ නිසා කන කටු ගැනයි, බැනුම් අහන ඒවා ගැනයි ලියන්නෙ කියලා. ඔන්න ඔය තියෙන වැරදි වැටහීම නැති කරන්න ඕනෙ නිසා තමයි මේක ලියන්න හිතුවෙ.

මුලින්ම කියන්න ඕනෙ මේ බ්ලොග් එක ලියන්න පටන් ගත්තෙ ෆොටෝ ගහන හැටි උගන්වන්න නම් නෙවෙයි. ඒ දේ නම් මට කොහෙත්ම කරන්න බෑ. මොකද ඒ වගේ දේකට මං සුදුසු නැති නිසා. කැමරාවක් අරගෙන ෆොටෝ ගහන්න පුළුවන් උනාට උගන්වන්න මට බෑ කියන එක මං හොඳටම දන්නවා. එහෙම වෙන්න හේතුව තමයි මං ඡායාරූපකරණය ගැන කිසිම පාඨමාලාවක් හදාරලා නැති එක. අඩුම තරමෙ මූලික පාඨමාලාවක්වත් හදාරලා නෑ. ඉතින් ඒ වගේ සුදුසු කමක් නැතුව කිසිම වෙලාවක ෆොටෝ ගැහිල්ල ගැන උගන්වන්න බෑ කියන එක මං දන්න නිසයි මේ බ්ලොග් එක පාඩම් මාලාවක් ගේන එකක් නොවෙන්නෙ.

දැන් අහන්න පුළුවන් ඇයි මෙච්චර පාඨමාලාවන් තියෙද්දි එකක්වත් හැදෑරුවෙ නැත්තෙ කියලා. ඒකට දෙන්න ඕනෙ උත්තරේ නම් "උවමනාවක් නැති කම" කියලා කියන්න ඕනෙ. මේ ෆීල්ඩ් එක වෘත්තියක් විදිහට කරන්න කිසිම වෙලාවක අදහසක්වත්, ඒකට නිදහසක්වත් නැති කම තමයි ඒකට හේතුව. අවංකවම කියනවා නම් මේක මගේ වෘත්තිය කරගන්න මං ඇත්තටම ආසයි. ඒත් ඒක නොකරන හේතුව අන්තිමට කියන්නම්. යම්කිසි ක්ෂේත්‍රයක නිරත වෙන්න පාඨමාලාවක් හදාරන්නම අවශ්‍ය වෙන්නෙ නැති නිසා සහතිකයක් ගන්න උවමනාවක් ඇතිවුනේ නෑ.

එතකොට ෆොටෝ ගහන්න දැන ගත්තෙ කොහොමද කියලා අහන්නත් පුළුවන්නේ. ඇත්තටම ෆොටෝ ගහන්න කියලා ඉස්සල්ලම කැමරාවක් අල්ලනකොට මට වයස අවුරුදු 11ක් වගේ ඇති. අපෙ පුංචි අම්මා කෙනෙක් රට ඉඳන් එද්දි ගෙනාපු Yashica Auto Focus නෙගටිව් රීල් දාන කැමරාවෙන් තමයි මං ඒ කාලෙ ෆොටෝ ගැහුවෙ. උඩ ෆොටෝ එකේ තියෙන්නෙ ඒ කැමරා එකක් තමයි. තාමත් සමහරු ලඟ ක්‍රියාකාරී තත්වයෙන් තියෙන ඔය කැමරා ඇති. ඕකෙන් ෆොටෝ ගැහුවට කාගෙන්වත් අහලා දැනගෙනවත්, බලාන ඉඳලාවත් නෙවෙයි මං පුරුදු උනේ. අඩුම තරමෙ ශටර් බටන් එක මේක කියන්නවත් දන්නෙ නෑ. ඒත් මං ෆොටෝ එක ගහන්නෙ මෙහෙමයි කියන එක තනියම දැන ගත්තා. ඒ වගේම ඕකට රීල් දාන හැටිවත් මට කවුරුවත් කියලා දුන්නෙ නෑ. අප්පච්චි වැඩ ඇරිලා එන ගමන් රීල් එකක් ගෙනත් දීලා කිවුවා ඕක කැමරාවට දාන්නකො බලන්න කියලා. කැමරාවත් අරන් පැත්තකට වෙලා ඉඳගෙන කල්පනාකරලා යන්තම් රීල් එක දාගෙන පටන් ගත්තු ගමන තමයි මේ.

එතකොට SLR වලට පුරුදු උනේ කොහොමද. ඒක නම් සිද්ද උනේ මගෙ යාලුවෙක් නිසා. 2009 දි තමයි ඉස්සල්ලම SLR කැමරා එකක් අතට ගන්නෙ. එහම උනත් ඒ වෙනකොට අහුවෙන හැම එකම කියවන පුරුද්ද නිසා කැමරා ගැනයි, ඡායාරූප ක්ෂේත්‍රය ගැන තියෙන ලිපි එහෙම කියවලා ඒ ගැන සාමාන්‍යයෙන් දැනගෙන හිටියෙ. ඒ වෙද්දි මගෙ යාළුවට ස්ටුඩියෝ එකක් තිබුණා. මිනිහා ලඟ Nikon FM10 SLR දෙකක් තිබුණා. එතකොටත් DSLR කැමරා වෙළඳ පොලේ තිබුණත් ඒකක් ගන්න එක නම් හීනයක් තමයි මිලත් එක්ක. ඉතින් ඔය කාලෙදි මට නිවාඩු වෙලාවක යාළුවට වෙඩිමක් සෙට් වෙලා තිබුණොත් පොර මාවත් ඇදගෙන ඕකට යනවා. ඔය යන වෙලාවල් වලට මුලින් මුලින් කැමරාව දීලා පොඩි පොඩි ශොට් ගහන්න දුන්නා. ඊට පස්සෙ ටික ටික වෙඩින් එකෙන් බාගයක් කවර් කරන පටන් ගත්තා යාළුවත් එක්කම. ඔය රීල් දාන කැමරා එකෙන් පුරුදු උන එක දෙයක් තමයි ශොට් වේස්ට් කරන්නෙ නැතුව ගෲප් ෆොටෝ එකක් උනත් එක ශොට් එකෙන්ම ගන්න එක.

අවුරුදු 4ක් 5ක් විතර SLR එක පාවිච්චි කරද්දි DSLR වල මිල අඩු උනාට පස්සෙ යාළුවා ගත්තා Nikon D90 DSLR එකක්. ඕක තමයි මං ඉස්සරෝම අතට ගත්තු DSLR එක. හැබැයි ඉතින් හොඳම දේ තමයි පොර ඒක ගත්තට ඒකෙ තියෙන සමහර දේවල් පොරට කියලා දුන්නෙ මම. එහෙම උනේ ඒ වෙද්දි DSLR ගැන කරුණු හොයාගෙන කියවලා තිබුණු නිසා. ඔන්න ඔතන ඉඳන් තමයි මේ ගමන DSLR එක්ක එන්න පටන් ගත්තෙ.

දැන් නම් ඉතින් Nikon, Canon කියලා වෙනසක් නෑ දෙකම පාවිච්චි කරන්න පුළුවන්. ඒ වගේම 2008 ඉඳන්ම Video කැමරා පාවිච්චි කරන්නත් පුළුවන්. මේ දේවල් තනියම ඉගෙන ගත්තා වගේම Photoshop වගේ Photo Editing Software ගැනයි, Premiere, Pinnacle වගේ Video Editing Software ගැන ඉගෙනගත්තෙත් තනියම තමයි. කාගෙන් හරි කමක් නෑ දෙයක් අළුතෙන් ඉගෙන ගන්න තියෙනවා නම් අහලා දැනගෙන ඒ දේවල් එකතු කරගන්න නිසා තාමත් මං මේ ගැන ඉගෙන ගන්නවා.

ඉතින් ඔන්න ෆොටෝ ගහන හැටි ගැන කියන්න තරම මං වෘත්තීය ඡායාරූපශිල්පියෙක් නෙවෙයි කියන එකට හේතු කිවුවා. මං ලඟ තියෙන්නෙ මේ ගැන අත්දැකීම් ගොඩකුයි, වැරදි වැරදි ඉගෙන ගත්තු පලපුරුද්දයි විතරයි. ඒ වගෙම මං තාමත් නිවාඩු වෙලාවට යාළුවත් එක්ක පොරගෙ ගෝලයා විදිහට වෙඩින් වලට යනවා. ඒ මට ඉගෙන ගන්න දීපු අත අමතක කරන්න බැරි නිසා. අනික ඒකෙන් මං තාමත් ඉගෙන ගන්නවා.

දැන් හිතනවා ඇති ඇයි මං කලින් පෝස්ට් එකෙදි වගේ ඡායාරූප ශිල්පීන්ට වෙන අසාධාරණකම් ගැන ලියන්නෙ කියලා. ඕකට පොඩි උදාහරණයක් දෙන්නම්. කවුරුහරි කෙනෙක්ගෙන් ඇහුවොත් ඇයි රට ජාතිය වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් වෙන්නෙ කියලා ඕකට දෙන උත්තරේ වෙන්නෙ අපි ඒ දේවල් වලට ආදරේ නිසා කියන එක. ඒ වගේම තමයි මමත් මේ ෆීල්ඩ් එකට ආදරෙයි. ඒ ආදරේ නිසා මෙක විනාශ වෙනවා දකින්න කැමති නෑ. ඒ නිසා මේ ෆීල්ඩ් එක මගෙ රස්සාව නොවුනත් මේක රැකගන්න පුළුවන් දෙයක් තියෙනවා නම් ඒ දේ කරනවා.

අන්තිම කාරණාව. ඇයි මං මේ දේ රස්සාව විදිහට කරන්න කැමති නැත්තෙ කියන එක. සාමාන්‍යයෙන් කතාවට කියන්න කලාකරුවන් කියන්නෙ හිතහොඳ මිනිස්සු කියලනෙ. මේ ෆීල්ඩ් එකේ ඉන්නෙත් කලාකරුවන් තමයි. ඒත් මං දැකලා තියෙන විදිහට ඉරිසියාවෙනුයි, කුහක කමෙනුයි පිරුණු මිනිස්සු වැඩියෙන්ම ඉන්නෙ මේ ෆීල්ඩ් එකේ කියන එක. හොඳ මිනිස්සු නැතුව නෙවෙයි. ඒ උනත් වැඩිපුරම ඉන්නෙ තවකෙනෙක් ඉස්සරහට එනවට කැමති නැති පිරිසක්. ඉතින් මේ කුණුගොඩට බහින්න අකමැති නිසයි මේක විනෝදාංශයක් විදිහට විතරක් කරන්නෙ.

අන්තිමට කියන්න තියෙන්නෙ මං ඉඳලා හිටලා වෙඩින් එකක ෆොටෝ ගන්න එකෙක් විතරයි කියන එක….