කාගෙ පරක්කුවද...? (පොටෝකාරයාගෙ පරක්කුවනේ 2)

කලින් පෝස්ට් එකෙන් කිවුවෙ වෙඩින් එක දවසෙ මනමාලිවයි ගෲප් එකයි අන්දවලා උදේ ෆොටෝ ටික ගන්න ලොකේශන් එකට එන්න පරක්කු වෙන එක ගැනනෙ. අද එතන ඉඳන් පටන් ගන්න යුද්ධෙ ගැන කියන්නම්. කැමරාමන් කෙනෙක් ඉක්මනට වයසට යනවා නම් ඒකට ලොකුම හේතුව තමයි ඔය උදේ පැය දෙක තුනේදි විඳින්න වෙන වද වලට කේන්ති ගන්න එක.

අපි බලමු ලොකේශන් එකට පරක්කු වෙලා ආපු කපල් එකක් එක්ක ඉතුරු වෙලාව නාස්ති වෙන හැටි ගැන.

සාමාන්‍යයෙන් අපි කපල් එකට කියනවා උදේ ෆොටෝ ගහන තැනට ගෙදර අයව එක්කගෙන එන්න එපා කියලා. මල් කුමාරයන්ට හරි කුමාරියන්ට හරි ඉන්න පොඩි උන්ගෙ කාට හරි ඇරුනාම වෙන කවුරුවත් එක්ක එන්න එපා කියන එක අවධාරණයෙන් කියන දෙයක්. ඒකට හේතුවක් තියෙනවා. ඒ ගැන ඉස්සරහට කියන්නම්.

කපල් එකට උදේ 7 වෙද්දි එන්න කියනවා නම් අපි උදේ 6.30 වෙද්දිවත් ලොකේශන් එකට ගිහින් ඉන්න එක නම් අනිවාර්යයයි. මොකද බැරි වෙලාවත් කපල් එක කලින් ඇවිත් හිටියොත් දවසම බැනුම් අහන්න වෙනවට වඩා කලින්ම යන එක ඇඟට ගුණයි. ටිකක් දුර යන්න තිබුනොත් නම් උදේට තේ එකවත් නැතුව ලොකේශන් එකට යන වෙලාවල් තියෙනවා. එදාට නම් ඉතින් දවල් වෙනකම් වතුරවත් නෑ. තේ එකක් බොන්නවත් ආයෙ වෙලාවක් ලැබෙන්නෙ නෑ කියන එක මේ ෆීල්ඩ් එකේ ඉන්න අය දන්නවා ඇති.

ඔන්න ඉතින් අපි ලොකේශන් එකට ගිහින් කෝල් දෙක තුනක් දුන්නාම යන්තම් මනමාලයයි, ගෲප් එකයි 7.00 විතර වෙද්දි එනවා. ඔතන ඉඳන් මනමාලයාගෙ ප්‍රධානම වැඩේ තමයි විනාඩි පහෙන් පහට මනමාලිට කෝල් කර කර එන්නෙ නැද්ද අහන එක. දැන් ටික ටික 7.30 පහු වේගෙන එනකොට අපෙත් පුෂ්ප විකසිත වේගෙන එන්න ගන්නවා උදේ ලැබ් එක අරින්න කලින් මෙමරි චිප් එකත් එක්ක කවුරු හරි තෑන්ක්ස් කාර්ඩ් හදන්න යවන්න බැරි වෙයි කියලා. නිකමට හරි 8.00 පහු වෙලා ලැබ් එකට ගියොත් විඳින්න වෙන කට්ට ගැන මං කලින් පෝස්ට් එකක කියලා තියෙනවා. ඔහොම ගිහින් 8.00 පහු වෙනකොට මනමාලයා මගුල පැත්තක තියලා මනමාලිට සුද්ද සිංහලෙන් දෙක තුනක් කියන වෙලාවලුත් නැතුවාම නෙවෙයි.

කොහොමින් කොහොමින් හරි බැනුමුත් අහගෙන යන්තම් 8.00 විතර වෙද්දි ඔන්න මනමාලියි, ගෲප් එකයි ලොකේශන් එකට ඇවිත් වාහනෙන් බහිනවා විතරයි, අපි අච්චර කට කැඩෙනකම් එක්ක එන්න එපා කියපු මනමාලයාගෙ නෑදෑයෝ ටික මනමාලිව වටකරගෙන හැඩ බලනවා. ඒ අස්සෙ උදේ ඉඳන් පැය ගානක් මනමාලිව අන්දවපු උන් එතනත් බුරුසු වලින් පිහ පිහ මනමාලිගෙ අඩු පාඩු හදන්න ගන්නවා.

හොඳම වැඩේ කියන්නෙ ඒත් මනමාලිට ගාණක් නෑ පරක්කු වෙනවා කියන එක. කොහොම හරි ඔතනින් කට්ටිය ගලවා ගන්න තව පැය බාගයක් විතර යනවා. ඇයි ඉතින් මනමාලි එන්න හදනකොට ආයෙ කවුරු හරි කතා කරනවා. එතනින් ගැලවිලා එනකොට තව එකෙක් කතා කරනවා. අනේ ඉති අපි මොනා කරන්නද හිතෙන් බැන බැන ඉන්නවා මිසක්.

යන්තම් කපල් එකයි ගෲප් එකයි එකතු කරන් ෆොටෝ ගන්න පටන් ගන්නකොට 8.30යි. ගෲප් එකට මල්කුමාරියොයි කුමාරයොයි පොඩි උන් ඉන්න නිසා මුලින්ම ගෲප් ෆොටෝ ටික අරන් ඉන්න තමයි අපි උත්සහා කරන්නෙ. අපි වෙඩින් එකට කලින්ම කියනවා ගොඩක්ම පොඩි අය ගන්න එපා ටිකක් තේරෙන වයසක ඉන්න පොඩි උන් ටිකක් ගන්න කියලා. එහෙම කියලා තියෙද්දිත් මුන් කරන්නෙ අල්ලපු ගෙවල් වල ඉන්න මොන්ටිසෝරි යන්නෙත් නැති පොඩි උනුත් මොකක් හරි ගවුම් කෑල්ලක්(ඒවට ගවුම් කිවුවොත් ගවුම් වලට?) පටලගෙන එක්ක එන එක. ඒ වගේ පොඩි එකෙක් පිලිවෙලට තියන්න බෑ කියන එක යන්තම් හරි මොළයක් තියෙන කෙනෙක් නම් දන්නවා. 

ගොඩක් වෙලාවට ඒ පොඩි උන් කැමරාව දිහා බලන්න කිවුවට ඒකවත් දන්නෙ නෑ. ක්ෂණිකව වෙනස් වෙනවා. එක විදිහකට ඉන්නෙම නෑ. ගොඩක් වෙලාවට අම්මලා ඉන්න දිහාට යන්න හදනවා. එක්කො අඬනවා. ඉස්සරහට හැරෙවුවාම වෙන වෙන දිහාවල් වලට හැරෙනවා වගේ දේවල් ගොඩයි. ඉතින් ඔහොම පොඩි උන් දෙන්නෙක්(වෙලාවකට හතරක්) ඉන්න ගෲප් එකක උන් දෙන්නම කෙලින් කැමරාව දිහා බලාගෙන, ඇස් පියවෙලා නැති, ටිකක් හරි හිනා වෙලා ඉන්න ෆොටෝ එකක් ගන්න මොන තරම් දුකක් විඳින්න ඕනෙද කියලා අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෙ වෙන්නෙ නැති වෙයි. 

ඒ එක්කම පොඩි උන් දෙන්නා විතරක් නෙවෙයි ගෲප් එකේ ඉන්න ලොකු උන්ගෙත් ඇස් පියවිලාද බලන්න ඕනෙ. වෙලාවකට දෙවෙනියෝ ටිකත් හරියට ඉන්නෙ නෑ. උන් කපල් එකට වඩා ලැජ්ජයි. ඉතින් මොන තරම් ප්‍රවීණ කැමරා ශිල්පියෙක් උනත් අමාරුවෙ වැටෙන තැන තමයි ඔය. එක ශොට් එකක් තෝරා ගන්න ශොට්ස් ගොඩක් ගන්න නම් වෙනවා. ඒ ටික ගන්න අඩුම තරමෙ තව පැය බාගයක්වත් යනවා. එතකොට වෙලාව 9.00යි. තාම ඔන්න කපල් එකේ එකම ශොට් එකක්වත් අරන් නෑ.

දැන් නම් පෝස්ට් එක දිග වැඩි වේගෙන යන්නේ. ඒ නිසා ඉතුරු යුද්ධේ අනික් පෝස්ට් එකෙන් කියනකම් "පොටෝකාරයාගෙ පරක්කුවනේ" කියලා හිතහදාගෙන ඉන්න වෙයි….