සෙරෙප්පුද... සපත්තුද...?

සිනහවෙන් හෝ කතාවෙන් බෑ මනින්නට මිනිසා කියනවා වගේ අඳින ඇඳුමෙන් මිනිහෙක් ගැන මනින්න එපා කියලා කිව්වත් තාම මේ සමාජෙ සලකන්නෙ ඇඳන් ඉන්න ඇඳුම දිහා බලලා කියන එක නම් ඕනම කෙනෙකුට අත්දැකීම් ඇති.

බස් එකේ ගියත්, කඩේකට ගියත්, පන්සලට, පොලිසියට හරි අඩුම තරමෙ උසාවියට ගියත් ඇඳන් ඉන්න ඇඳුමත් එක්ක ලැබෙන සැලකීම වෙනස් වෙන හැටි දැක්කාම ඇඳුමකින් මොන තරම් වෙනසක් වෙනවද කියන එකත් වෙලාවකට පුදුමයි.

කමිසෙ උඩින් දාලා සෙරෙප්පු දෙකක් දාලා බස් එකට නැග්ගම මල්ලි කියලා කතා කරපු කොන්දොස්තරම ඊට පස්සෙ දවසෙ හොඳට ඇඳලා සපත්තු දෙකක් දාලා නැග්ගම ඒ කොන්දොස්තරම මහත්තයා කියලා කතාකරාම ඉතින් තනියම හිනා වෙවී යනවා ඇරෙන්න වෙන මොනා කරන්නද.

ඒ වගේම තමයි හෝටලේකට ගියත් එකම වේටර් සලකන්නෙත් දෙවිදිහකට. රෙදි කඩේකට යද්දි හොදට ඇදලා නොගියොත් ඊටත් අන්තයි. සාමාන්‍ය විදිහට ඇඳලා රෝහලකට ගියාම වැඩ කරන සුළු සේවකයො හරි හෙදියො හරි ගනන් ගන්නෙ නැති ලෙඩාම ඊට පස්සෙ දවසෙ අත් දිග ඇඳලා හොඳට ගියොත් එදාට වෙනස්ම සැලකිල්ලක් තියෙන්නෙ. ඔය හේතුව දන්න නිසාම අවේලාවෙ ලෙඩ්ඩු බලන්න කිහිප සැරයක්ම ගිහින් තියෙනවා කිසිම ගැටලුවක් නැතුවම.

මේ පෝස්ට් එක ලියන්න හිතුනේ මේ ලඟදි දවසක ලැබුණු අත්දැකීමක් නිසා. ඇඳන් ඉන්න ඇඳුමට ලැබෙන සැලකීම පැය දෙක තුනක් ඇතුලත ක්ෂණිකව වෙනස් වෙන හැටි හොඳටම දැනුනා මේ සිද්දියෙන්.

මගේ මිත්‍රයාගෙ සහෝදරියගේ විවාහ උත්සවයේ දෙවෙනි දවසට සහභාගී වෙන්න ගිහින් තමයි මේ අත්දැකීමට මුහුණ දුන්නේ. රාත්‍රී සාදයක් විදිහට තිබුණු උත්සවේ අරගත්තෙ මෑත කාලේ කොළඹ හදපු සුපිරි මට්ටමේ (තරු දෙකක වගේ) සැලකුම් ලබන හෝටලේක. ෆොටෝ ටික කලින් ගන්න ඕනෙ නිසා කැමරා උපකරණ ටිකත් අරගෙන කෝච්චියෙ යන නිසා ගමන් පහසුවට කමිසයක් හරි ටී ශර්ට් එකක් හරි උඩින් දාලා සෙරෙප්පු දෙකක් දාගෙන තමයි තුන් දෙනා ගියෙ. කොටුවෙන් බැහැලා ත්‍රීවීල් එකකින් හොටෙල් එකට ගිහින් බෑග් ටිකත් කරගහගෙන ප්‍රධාන දොර ඉස්සරහින් බහිද්දි එතන හිටපු Door Man, Front Office එකේ සෙට් එක, Lobby Manager එහෙම අපි දිහා බැලුවෙ අඟහරු ලෝකෙන් බැහැපු උන් දිහා බලනවා වගේ. අනේ ඉතින් අපිට දොර ඇරලා දුන්නෙ නැති නිසා අපිම ඇරගෙන ඇතුලට ගියාම Front Office එකේ හිටපු එකෙක් නැගිට්ටෙවත් නැතුව ඕනවට එපාවට ඇහුවා "ඇයි?" කියලා. අපි ආවෙ කපල් එකේ ෆෝටෝ ගන්න කියලා ඇහුවට පස්සෙ Lobby Manager ඇවිත් අපිව තුන්වෙනි තට්ටුවේ තිබුණ කාමර වෙන් කරන තැන තියෙන පොඩි Lobby එකට යවලා එතන පැත්තකින් වාඩි කරවලා තිබ්බා. අපි ඉතින් හේතුව දන්න නිසාත් ඒ වගේ හෝටලේක තියෙන ප්‍රතිපත්ති ගැන දන්න නිසාත් ඒ ගැන ගණන් නොගෙන කපල් එක ලැස්ති වෙලා එනකම් ඉඳලා ෆොටෝ ටික අරගෙන එහෙම ආපහු Lobby එකට ආවා.

ඔන්න දැනුයි කතාව වෙනස් වෙන්නෙ. Front Office එකෙන් කාමරයක් වෙන් කරන්න කතා කරද්දි කලින් ඕනවට එපාවට කතා කරපු එකාම ආපහු ඇස් දෙක උඩ තියාගෙන අමුතු විදිහට බැලුවෙ. ලේසි නෑ කාමරේක ගාණ රු.9000ක්. කාමරේට ගිහින් නාලා කරලා ඇඳුම් මාරු කරගෙන කොණ්ඩා පීරගෙන ආපහු පහලට එද්දි බලාපොරොත්තු උන විදිහටම.....

කලින් ඔයා මෙයා කියලා කතා කරපු මැන්ජරයා අපිට Sir කියලා කතා කරන්නයි, කලින් ඔළුව උස්සලා කතා කරපු නැති Front Officer දැන් නැගිටලාම කතා කරන්නයි, කලින් අපිම ඇරගෙන ආපු දොර Door Man ඇවිත් ඇරලා දෙන්නයි ගත්තාම ඒකට කොහොම කොහෙන් හිනා වෙන්නද මන්දා.......

පැය දෙක තුනක් ඇතුලත ඇඳුමක් (අත් දිග කමිසෙකුයි සපත්තු දෙකකුයි) නිසා මෙහෙමත් වෙනසක්....

**ඡායාරූපය ගූග්ල් වෙතින්....