මහසෝනා.........

ගිය සතියේ අපෙ බාප්පගෙ ලොකු කොල්ලගෙ එන්ගේජ්මන්ට් එකේදි කියවුනු පරණ රස කතාවක් ලියලා දාන්න හිතුනා. අපේ හැට පැනපු (ඇට පැනපු නෙවෙයි) ඉලන්දාරි සෙට් එක (ලොකු තාත්තා, බාප්පලා, මාමලා සෙට් එක) ඉන්න තැන කොහොමත් රස කතා ලෝකයක්. අනේ අම්මේ ඒ කාලේ උන් ටික එකතු වෙලා කරපු අලුග්ත්තේරු, පජාති වැඩ ගැන රස කර කර කියන ඒවා අහනකොට අපි මොක්කුද කියලා ඉරිසියත් හිතෙනවා. කොහොම හරි ඔය සෙට් එක ඉන්න තැනට මාවත් ඇදලා ඇරගෙන ඒ සෙට් එකේම එකෙක් වගේ මගෙ වයසවත් නෑදෑකමවත් ගැටළුවක් කරගන්නෙ නැතුව උන් ටික ඕනෙ කුණුහරපයක් මාත් එක්ක කියලා දානවා. ඉතින් එදා සෙට් එකම එකතු වෙලා ඉන්නකොට ඔතනට අඩු වෙලා ඉන්න අපෙ අප්පච්චි ඒ කාලෙ කරපු වැඩ ගැන කට්ටියම කතා වෙනකොට තේරුනේ ඒ වැඩ වලින් වැඩි හරියකට මූලිකයා වෙලා තියෙන්නෙ අප්පච්චි කියලා.

ඔය වෙලාවෙ අපෙ බාප්පා (අප්පච්චිගෙම මල්ලි) කියපු එක කතාවක් තමයි කියන්න හදන්නේ. අපේ ඩ්‍රැකියාගෙ බාප්පා කියනවා වගේ ගජබින්නයක්නම් නෙවෙයි ඔන්න. ඇත්තම සිද්දියක්. ඒ වගේම මේ සිද්දියට මූණ දුන්නු සීයා නැති උනෙත් මට මතක ඇති කාලෙදි. අප්පච්චිගෙ බාප්පෙක් වෙන ඒ සීයා ඒ කාලෙ ගමේ ඉස්කෝලෙ ගුරුවරයෙක්. මේ කියන සිද්දිය වෙලා තියෙන්නෙ අවුරුදු තිස් පහකට විතර කලින් අප්පච්චියි බාප්පයි දෙන්න කොල්ලො කාලෙදි. ඒ කාලෙදි ගමේ පාරවල් වලට බල්බ් දාලා නැති හැම තැනම කරන්ට් එකත් නැති ලාම්පු, හුළුඅතු පාවිච්චි කරපු කාලේ. ගමේ හැම ඉඩමකම ගෙවල් හැදිලත් නැති කාලේ. මේ කියන සීයගෙ ගෙවල් තියෙන තැනට යන්න ඕනෙ ගමේ පන්සල පහු කරලා. ඉතින් ඒ ගෙදරට යන පාරේ පන්සලේ ඉඳන් මීටර් හාරසීයක් විතර වෙනකම් ගෙවල් තිබිලා නෑ. සොහොන් පිටියකුත් තිබුණා. පස්සෙ කාලෙක ඕක පාවිච්චි කලේ නෑ වෙන තැනක ලොකු සොහොන් පිට්ටනිය තිබුනු නිසා.

අපේ ගම කඳු පළාතක් නිසා ඔය පාරෙ තිබුණෙ ලොකු ගල් පඩි පෙලවල් මීට අවුරුදු විසි දෙකකට විතර කලින් ඩෝසර් දාලා කපනකම්. අර කියපු මීටර් හාරසීයම පාර දෙපැත්තෙ තිබුණෙ වතු විතරයි. ඒවා කැලෑවට ඇරුණු ලොකු ගස් හැදුනු වතු. මහ දවල්ටත් කලුවර ගතියක් තිබුණෙ. ඉතින් පාරෙ හොඳම හරිය තමයි ඉවුර උඩ තිබුණු රූස්ස බෝ ගහ. මේ බෝ ගහ අවුරුදු සීයක් විතර පරණයි කියලා කියනවා. අක්කර බාගෙක විතර අතු විහිදිලා තිබුණු දැවැන්ත ගහ නිසා අර පාර දවල් දොලහටත් මහ අමුතු කළුවරකින් වැහිලා මූසල ගතියක් අරන් තිබුණෙ. මේ හේතුව හින්දා බෝ ගහ ලඟ හොල්මන් අවතාර තියෙනවා කියලා කවුරුවත් හවස පහෙන් පස්සෙ තනියම ඔතනින් ගිහින් නැහැ. එතනදි බය වෙච්ච අයත් ඕනෙ තරම් ඉඳලා තියෙනවා.

මූ මේ දේවල් ඇහින් දැක්කා වගේ කියන්නෙ කොහොමද බලනවා ඇති. මේ කියන පාර තියෙන්නෙ අපෙ ගේ ඉස්සරහා. අපෙ ඉඩම කෙලවරේ පාරෙන් අනිත් පැත්තේ ඉවුර උඩ තමයි බෝ ගහ තිබුණේ. ඒ බෝ ගහ මේ මෑත කාලෙදි තමයි මැරුණෙ. මං පොඩි කාලෙ අර සොහොන් පිට්ටනියට මිනියක් ගෙනියවත් මතකයි. ගේ ඉස්සරහා පාර කපනවත් මතකයි. ඔය කියන සිද්දිය වෙන කාලේ අපෙ ගෙදර හදලත් නෑ. ඊට සෑහෙන කාලෙකට පස්සෙ තමයි අපෙ ගේ හදලා තියෙන්නෙ. එතකොට මං දනගානවලු. ඊටත් අවුරුදු දාහතරකට විතර පස්සෙ තමයි අර සොහොන් පිටිය උඩම ගෙවල් දෙකක් හැදුනේ. දැන් නම් ඉතින් ඉඩම් සංවර්ධනය වෙලා ඉස්සර තිබුණු පාළු පෙනුම පාරෙ නෑ. මේවා කියන්න ගිහින් කතාවත් අමතක වෙනවා.

ඉතින් අයියයි මල්ලියි දෙන්නා හැමදාම හවසට ඉඩම පැත්තෙ එනවලු පොල් අහුලන්නයි, වෙලිච්ච පොල් අතු, දර එහෙම ගෙනියන්න. ඔහොම දවසක් එනකොට අර සීයා පන්සලට ඇවිත් ඉන්නවලු. ඉතින් දෙන්නට ඇහෙනවලු හාමුදුරුවොත් එක්ක සීයාගෙ ලොකු කම් කියවනවා. පන්සලට ඉඩම දුන්නෙ උන්දැගෙ සීයලු, අපි තමයි ගමේ වැදගත්ම පවුල, අපෙ අය මෙහෙමයි අරකයි මේකයි කිය කිය. ඉතින් මුන්දෑ කියන බේගල් අහගෙන ඉඳලා දෙන්න කතා උනාලු මුන්දෑ ආපහු ගෙදර යනකොට වැඩක් දෙන්න. ඉතින් දෙන්නා පාරෙ පහලට ගිහින් බෝ ගහ හරියට වෙලා ඉන්නවලු අරුන්දෑ එනකම්. රෑ හත හමාරට විතර ඔන්න මුන්දෑ එනවලු හුළුඅත්තකුත් වන වන පහලට. ඒ ටෝච් එකක් හැමෝම ලඟ නැති කාලෙ නිසා වැඩි හරියක් හුළුඅතු තමයි රෑට. ඉස්සර පන්සලට බණ අහන්න එනකොට උපාසක අම්මලා අරන් එන හුළුඅතු වලට රතිඤ්ඤා තියන එකනම් මරු වැඩේ. ඔන්න කතාවෙන් පිට පැන්නා. ඒ දවස් වල අප්පච්චී දිගට කොණ්ඩෙ වවාගෙන ඉඳලා තියෙන්නෙ. අප්පච්චිට තිබුණෙ හොඳට කැරලි ගැහුණු ලොකු කොණ්ඩයක්. ඒ වගේම හොඳ උස මහත ටිකක් කළු සරීරෙකුත් තිබුණා. අපෙ අටමගෙ හොඳ යාළුවා නිට්ටෑවට තරම් නැති උනත් වැඩිපුර රෝම තිබුණා. ඉතින් අරුන්දෑ එනවා දැක්කට පස්සෙ අප්පච්චි ඇඳගෙන හිටපු ඇඳුම් ගලවලා බාප්පට දීලා වැට අයිනෙන් හැංගිලා ඉන්න කියලා අර දිග කොණ්ඩෙ මූණ ඉස්සරහට වැටෙන්න දාගෙන. බලන එකෙකුට පේන්නෙ මූණ පිටිපස්සට හැරිච්ච යකෙක් වගේලු. මහසෝනගෙත් මූණ පිටිපස්සට හැරිලයි තියෙන්නෙ කියනවානෙ. ඉතින් මේ විදිහට හිමින් හිමින් අරුන්දෑ ඉස්සරහට යනකොට උන්දෑ අප්පච්චිව දැකලා හුළුඅතු එලියට. හුළුඅත්තෙ ගින්දර අඩු වැඩි වෙවී නටන නිසා වටේ තියෙන දේවල් පේන්නෙත් හරි අමුතු විදිහටනේ. මුන්දෑ ටිකක් ලං වෙලා හුළුඅත්ත දෙපාරක් විතර වනලා බැලුවලු. බාප්පා කියනවා අරුන්දෑ ඒ වයසෙ හැටියට කළුවරේ ගල් පඩි දිගේ කොහොම ආපහු දිවුවද දන්නෑ කියලා. හයියෙන් කෑ ගහනවත් එක්කම හුළුඅත්ත බිම වැටෙනවා විතරලු දැක්කෙ.

පහුවදා උන්දැට ඇප නූලකුත් බැඳලා පන්සලේ ඉඳන් එක්ක ගිහින් මහසෝනට තොවිලෙකුත් නටලලු ගොඩ ගත්තෙ. කොහොම හරි ඒ සිද්දියෙන් පස්සෙ දවල්ටත් තනියම කවුරුවත් බෝ ගහ යටින් ගිහින් නෑ. ඔය වගේ තව කතා ගොඩක් කියවුනා එතනදි. ඒවත් ටික ටික කියන්නම්කො.....